فَإِذَا اِسْتَوَيْتَ أَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ عَلَى اَلْفُلْكِ فَقُلِ اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ اَلَّذِي نَجّٰانٰا مِنَ اَلْقَوْمِ اَلظّٰالِمِينَ ؛ [1]
پس از آن که تو و همراهانت به کشتی سوار شدید، بگو: ستایش خداوند را که ما را از گروه ستم کاران رهایی بخشید.
عبارت: آن هنگام که تو و همراهانت در کشتی جای گرفتید بشارتی است از خداوند به نوح (علیه السلام) و پیروانش به نجات از غرق شدن و طوفان و آزار قوم ستم گر و هم چنین بیانی استوار بر حتمیت هلاکت کفار و غرق شدن آنان و نجات نوح و همراهان و بدین نعمت شایسته، نجات از قوم کافران و غرق و طوفان خداوند متعال به نوح امر می کند که بگو: حمد و سپاس خداوندی را که مسافران کشتی را از قوم ستم رهانید. در آیه بعد هم دستور می دهد که خداوند بخواه: فرود آمدنت را مبارک گرداند.
خطاب به نوح فرمود: چون سوار شدی بگو سپاس خداوند را که ما را از گروه ستم گر نجات داد و در آیه بعد باز هم به نوح دستور داد. بگو: پروردگارا، ما را به بهترین منزلی فرودآور. دعای نوح را دعای همه مسافران دانسته اند و ذکری از دعای همراهان منزلی فرود آور. دعای نوح را دعای همه مسافران دانسته اند و ذکری از دعای همراهان نیامده است؛ چون تمام ارزش آن مجموعه مسافران دانسته اند و ذکری از دعای همراهان نیامده است؛ چون تمام ارزش آن مجموعه مسافران به پیغمبر خداست و دعای او دعای مستجاب همه قوم است. مگر مرتبه عالی سخن گفتن با خداوند نصیب هر کسی جز پیامبر او می شود؟
شگفتا، که قرآن از غرق و هلاک آن قوم خبری نمی دهد، بلکه به امر و فرمان خود: انهم مغرقون اکتفا کرد؛ چرا که فرمان و حکم خداوند متعال را مانعی نیست و آنان چنان هلاک گشتند که اثری و خبری از ایشان باقی نماند که قابل گفتن باشد تا خلایق بدانند کافران و هلاک آنان نزد خداوند امری ناچیزتر از آن است که گفته اند.
این جاست که به یاد فصیح ترین آیه شریفه قرآنی می افتیم که خداوند متعال در آیه چهل و چهارم سوره هود می فرماید:
و قیل یا ارض ابلعی ماءک و یا سماء اقلعی و غیض لماء و قضی الامر و استوت علی الجودی و قیل بعد للقوم الظالمین.
طوفان مهیب برخاست و موج هایی چون کوه ها در جنب و جوش افتاد و امت گنه کار و سرکش به دست هلاک و فراموشی سپرده شدند. از جانب مقامی بزرگ گفته شد: ای زمین، آب خود را فرو بر و ای آسمان، باران خود را بازگیر. آب فرو رفت و فرمان به انجام رسید و کشتی به سلامت بر جودی قرار گرفت و گفته شد که دوری و نابودی باد گروه ستمکاران را. آری، این عذاب غضب وحشتناک همه ستمکاران و کافران را نابود کرد و تو گویی آبی از آبی تکان نخورد.
